Forum WrestlingPbf Strona Główna  
 FAQ  •  Szukaj  •  Użytkownicy  •  Grupy •  Galerie   •  Rejestracja  •  Profil  •  Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości  •  Zaloguj
 Bret "Hitman" Hart Zobacz następny temat
Zobacz poprzedni temat
Napisz nowy tematOdpowiedz do tematu
Autor Wiadomość
Boogeyman1996
Nowy



Dołączył: 06 Cze 2009
Posty: 85 Przeczytał: 0 tematów

Skąd: Kutno

PostWysłany: Pią 8:49, 12 Cze 2009 Powrót do góry

“Bret Sergeant Hart” (urodzony 2 lipca 1957 roku w Calgary, Alberta) jest byłym kanadyjskim wrestlerem, jednym z najbardziej znanych z rodziny Hartów. W całej swojej karierze Bret przyjmował wiele różnych tytułów, między innymi Bret “Hit Man” Hart (przyjęte od boksera - Thomasa Hearnsa), “The Excellence of Execution” (przyjęte od Gorilla Monsoona) oraz najsławniejsze - “The best there is, the best there was, and the best there ever will be” (cytat z filmu z 1984 roku The Natural, z Robertem Redfordem).

W całej swojej karierze Bret Hart nigdy nie spowodował poważnej kontuzji na swoim przeciwniku. W pracy był bardzo rzetelny, występując w federacji World Wrestling Federation tylko dwa razy nie stawił się na wcześniej zaplanowanej gali z powodów osobistych.
Urodzony w Calgary, Alberta Bret był ósmym dzieckiem legendarnego promotora wrestlingu Stu Harta. Każdy, z jego siedmiu braci został w przyszłości albo profesjonalnym wrestlerem, albo był ściśle powiązany z wrestlingiem. Cztery siostry Breta poślubiły wrestlerów. Dwóch jego szwagrów - Davey Boy Smith, oraz Jim Neidhart osiągneli duże sukcesy walcząc w ringu. Najmłodszy brat Breta - Owen Hart był uważany za najzdolniejszego wrestlera z rodziny Hartów, przed tragicznym wypadkiem w 1999 roku.

Bret Hart przez wielu fanów jest uważany za najlepszego na świecie wrestlera technicznego. Swoją kariere zapaśnika rozpoczął w federacji ojca - Stu Harta - Stampede Wrestling znajdującej się w rodzinnym mieście Breta - Calgary. Stu był wielokrotnie managerem młodej gwiazdy. Doświadczenia w ringu Bret nabywał również w kraju kwitnącej wiśni, gdzie pamiętne są jego świetne pojedynki z The Dynamite Kid`em. W Stampede Wrestling Bret zdobywał wielokrotnie najważniejsze pasy, aż do roku 1984 kiedy to został wypatrzony przez agentów federacji World Wrestling Federation.
Pierwsze sukcesy w nowej federacji Bret zacząc osiągać dopiero pod koniec lat 80, kiedy to dwukrotnie zdobył pasy WWF World Tag Team Championship jako członek stajni Hart Foundation. Jego partnerem przy ringu był wrestler używający siły, kontrastujący z technicznym Bretem - Jim Neidhart. Pierwotnie managerem tego Tag Teamu był legendarny “The Mouth of the South” Jimmy Hart, który stworzył znane do dzisiaj kolory używane przez Breta Harta (różowy i czarny) i przez Hart Foundation. Tag Team w ostateczności przeszedł face turn i pod nazwą “The Pink and Black Attack” rozpoczęli feud z takimi przeciwnikami jak British Bulldogs oraz Demolition.

Na gali WrestleMania VII zespół przegrał tytuły na rzecz The Nasty Boys, w wyniku czego zawodnicy rozdzielili się i rozpoczęli kariery solowych wrestlerów. Na gali SummerSlam 1991 Bret po raz pierwszy zdobył pas - Intercontinental Championship pokonując Mr. Perfecta za pomocą swojej najbardziej znanej akcji - Sharpshooter. Kilka miesięcy potem Bret stracił ten tytuł na rzecz The Mountie`go. W rzeczywistości Bret stracił ten pas, ponieważ kończył mu się kontrakt z federacją i nie było do końca wiadomo czy zostanie on przedłużony. Po przegranej jego przyjaciel - Roddy Piper zapowiedział odzyskanie tytułu, co też stało się na gali Royal Rumble 1992. Na gali WrestleMania VIII Bret pokonał “The Rowdy One” i po raz drugi zdobył Intercontinental Championship. Była to jedna z najlepszych walk w historii wrestlingu, i znalazła się na Home Video poświęconym pasowi IC.

W lipcu 1992 roku Bret Hart pokonał Shawna Michaelsa w pierwszej walce typu “Ladder Match” w World Wrestling Federation. Pomysłodawcą tego typu walki był Bret Hart, który walczył w Stampede Wrestling w pojedynkach tego typu.

Na gali SummerSlam 1992 Davey Boy Smith pokonał Breta Harta i zdobył pas Intercontinental, na gali w Anglii na Wembley Stadium. Walkę tą ogladało ponad 80.000 fanów. Hart po tym czasie dostał status main eventera i rozpoczął batalie o pas WWF World Heavyweight Championship z Riciem Flairem. Pas ten zdobył w Saskatchewan Place, w Saskatoon, Saskatchewan, Canada (dom rodzinny ojca Breta - Stu Harta), pokonując Rica Flaira. Walka ta nie była nigdy pokazana w telewizji. Podczas tej walki Bret doznał kontuzji pleców, oraz przemieszczony został jego palec (o czym opowiada w swoim DVD).

Tytył mistrza federacji Bret stracił na rzecz Yokozuny na gali WrestleMania IX. Yokozunie w walce pomagał manager - Mr. Fuji. Na tej samej gali Yokozuna wyzwał do walki Hulka Hogana, który odzyskał tytuł od sumity. Niedługo później, Bret wziął udział w prestiżowym turnieju King of The Ring, i pokonując Razor Ramona, Mr. Perfecta i Bam Bam Bigelowa zdobył go w 1993 roku. Po koronacji jako król ringu, Bret został zaatakowany przez komentatora - Jerry “The King” Lawlera. Lawler rozpoczął feud z całą rodziną Hartów zakończony walką z Bretem na gali SummerSlam 1993. Pierwotnie Lawler poddał się po Sharpshooterze Breta, jednak ten nie chcąc puścić przeciwnika został zdyskwalifikowany, dzięki czemu w ostateczności to The King został zwycięzcą.

Według pierwotnych planów na gali SummerSlam Bret Hart miał stanąc do batali o tytuł mistrza świata z Hulkiem Hoganem, jednak Hulk Hogan który miał klauzule w kontrakcie pozwalającą mu na układanie swoich walk nie zgodził się na to. Hulk nie chciał stracić tytułu w walce z mało jeszcze wtedy znanym na świecie wresterem. Na gali SummerSlam tytuł zdobył Yokozuna, a Hulk Hogan przeszedł do odwiecznego wroga WWF - World Championship Wrestling.

Na gali Royal Rumble 1994 Bret Hart wraz z Lexem Lugerem zostali zwycięzcami walki Battle Royal, jako że wyeliminowali siebie nawzajem w tym samym czasie. W wyniku walki oboje stanęli do pojedynku na gali WrestleMania X z Yokozuna, którego stawką był tytuł mistrza wagi ciężkiej. Pas zdobył Bret Hart odliczając Yokozune.

W tym samym okresie między Bretem a młodszym bratem - Owenem rozpoczęły się spięcia, które miały rozpocząć długo oczekiwany feud (Fani oczekiwali walki brat vs. Brat po wielkiej koalicji z początku lat 90). Według storyline Owen miał być zazdrosny sukcesów jakich doświadczał starszy brat. Cała historia rozpoczęła się już na gali Survivor Series 1993 kiedy rodzina Hartów (wraz z Bretem i Owenem) pokonała zawodników Shawna Michaelsa. Owen był jedynym zawodnikiem z drużyny Hartów, który podczas tej walki został wyeliminowany, podczas gdy Bret, Keith oraz Bruce zdołali zakończyć walkę. Za swoją eliminację winił starszego brata i wyzwał go do walki. Bret jednak nie podjął wyzwania i do walki jeszcze w tym czasie nie doszło. Bretowi udało się “pogodzić” z bratem i na gali Rogal Rumble 1994 stanęli do walki o tytuły Tag Team przeciwko The Quebecers. Bret jednak doznał kontuzji i nie był w stanie dokończyć walki, przez co Owen nie zdołał zdobyć swojego pierwszego, historycznego tytułu. Sędzia widząc kontuzje Breta przerwał walkę, i Owenowi nie udało się zdobyć pierwszego, historycznego pasa w federacji. Owen zaatakował kontuzjowaną nogę Breta, co doprowadziło do walki na gali Wrestlemania X, gdzie Bret miał pokazać bratu “gdzie raki zimują”. Stało się jednak inaczej, i Owen sensacyjnie wygrał na najważniejszej gali z gwiazdą federacji. Nie przeszkodziło to jednak Bretowi pokonać w Main Evencie Yokozuny i zdobył pas wagi ciężkiej. Przez następne 3 lata bracia stanęli naprzeciwko siebie wielokrotnie, a stawka często był pas WWF Championship. Najbardziej przez fanów jest pamiętna walka w klatce z gali SummerSlam 1994, która została oceniona na 5 gwiazdek przez Dave’a Meltzera

Na gali Survivor Series 1994 Bob Backlund, dzięki pomocy Owena Harta pokonał Breta Harta i zdobył WWF Heavyweight Title. Bret kontynuował jednak feud z Bobem Backlundem, zakończony walką “I Quit Match” na gali Wrestlemania XI. Bret pokonał Boba w niecałe 10 minut. Wiele lat później Bret przyznał, że była to jego ulubiona walka na najważniejszej gali roku. Przez większość roku 1995 Bret walczył z mniej znanymi zawodnikami federacji takimi jak Hakushi, Jean-Pierre LaFitte, Isaac Yankem, DDS. Pod koniec roku, na gali Survivor Series Bret pokonał Diesela i zdobył ponownie WWF Championship. Tytuł ten trzymał przez kilka miesięcy, aż do gali Wrestlemania XII, gdzie w walce “60-minutes Iron Match” został pokonany przez HBK Shawna Michaelsa. W regulaminowym czasie walki był remis, jednak ówczesny prezydent WWF - Gorilla Monsoon zarządził dogrywkę, w której Shawnowi udało się położyć na łopatki Breta Harta po wykonaniu 2 Superkickow. Bret zniknął z ringu na 7 miesięcy. Dostał bardzo lukratywny kontrakt z federacji World Championship Wrestling, ale w ostateczności podpisał 20-letni kontrakt z WWF. Po zakończeniu kariery wrestlera, Bret miał być trenerem, oraz zajmować się wyszukiwaniem talentów
Bret Hart powrócił do federacji na gali Survivor Series 1996, i stanął do walki z nową gwiazdą WWF - Stone Coldem. Walkę wygrał Bret Hart po pinie. Na gali In Your House: Final Four w lutym 1997 Bret zmierzył się w walce Fatal Four Way Match ze Stone Coldem, Baderem i Undertakerem, i z tego pojedynku również wyszedł zwycięsko. Bret tym samym ponownie zdobył pas WWF Title. Dzień później, na RAW stanął do walki w obronie tytułu z Sycho Sidem. Sycho pokonał Breta z pomocą Steve Austina, i zdobył pas. Doprowadziło to do walki na najważniejszyj gali roku - Wrestlemanii 13. Bret pokonał Austina w I Quit Match po 22 minutach świetnej walki. Specjalnym sędzią był Ken Shamrock. Walka ta została uznana jako jedna z najlepszych w historii tej gali.

Po gale Bret Hart został głównym heelem federacji, a Stone Cold głównym facem. Bret ponownie połączył siły z młodszym bratem - Owenem, oraz z Davey Boy Smithem. Wspólnie z Brianem Pillmanem i Jimem Neidhartem zreaktywowana została grupa Hart Foundation. Na gali SummerSlam 1997 Bret po raz piąty w karierze zdobył WWF Title, pokonując Undertakera. Sędzią w walce był Shaw Michaels, który przypadkowo uderzył stalowym krzesłem Undertakera.
To smutne zajście w karierze Breta Harta opisał dokładnie Stinger w swoich dwóch felietonach poświęconych temu zagadnieniu. Jako że jest to najlepsze opracowanie na ten temat jakie można przeczytać po Polsku to podaje tylko odnośniki do tych tekstów :

“De Szót” - Survivor Series 1997 Czesc I

“De Szót” - Survivor Series 1997 Czesc II

Zaraz po pamiętnej gali Survivor Series, Bret Hart dołączył do federacji World Championship Wrestling (WCW). Zadebiutował na gali StarrCade 1997 Bret wmieszał się do walki Hulka Hogana ze Stingiem, przyczyniając się do wygranej Stinga. Po Montreal Screwjobie, Bret stał się w WCW facem na krótki okres czasu, aż do początku roku 1998. Na gali WCW Monday Nitro podczas segmentu Hulka Hogana i Randy Savage`a, pojawił się Bret i nieoficjalnie dołączył do grupy NWO. Jako członek stajni Bret nie był już pushowany na main eventera i rozpoczął batalie o tytuł United States Heavyweight Championship, który w karierze zdobył czterokrotnie.

Po pewnym czasie Bret wyzwał do walki Goldberga, który wykonał na nim Spear na WCW Nitro. Bret jednak miał podkoszulka stalową płytę, nokautując w ten sposób przeciwnika. Po tym incydencie Bret na krótki okres czasu odszedł z federacji. Kiedy był gotowy do powrotu, i miał już rozpisany scenariusz, tragicznie zginął jego młodszy brat - Owen w wyniku wypadku w WWF.

Bret powrócił do wrestlingu 4 października 1999 roku, na gali poświęconej Owenowi. Stanął przeciwko Chrisowi Benoit. Gala miała miejsce w Kemper Arena w Kansas City, gdzie kilka miesięcy wcześniej zdarzył się wypadek. W tym samym okresie, jeden z głównym writerów federacji WWF - Vince Russo, podpisał kontrakt z WCW. Russo był pomysłodawcą zmiany tytułów w walce Stinga i Hulka Hogana na gali Halloween Havoc 1999, aby w ostateczności pas został zawieszony. Rozpoczął się turniej o tytuł mistrza federacji rozgrywany na kolejnych Monady Nitro, a zakończony na gali Mayhem. W Walce wieczoru Bret Hart pokonał Chrisa Benoit i po raz pierwszy w karierze został mistrzem świata federacji WCW. Tym samym został pierwszym w historii wrestlingu WWF Triple Crown Champion`em oraz WCW Triple Crown Champion’em (posiadał wszystkie tytuły danej federacji). Drugim zawodnikiem, któremu udał się ten wyczyn jest Chris Benoit (2004 rok).

Bret uczestniczył w reformacji nWo w składzie Jeff Jarrett, Kevin Nash, Scott Hall, oraz Harris Brothers. Na gali StarrCade 1999 Bret obronił tytuł pokonując Goldberga. To właśnie podczas tej walki zdarzyło się niefortunne kopnięcie Billa, które spowodowało ciężką kontuzje i zakończenie kariery zapaśnika przez Breta Harta. Pomimo tego Bret nigdy nie przegrał tytułu mistrza świata. Po zakończeniu kariery pas został zawieszony i odbył się o niego turniej.

Pomimo zakończenia kariery, pojawiało się wiele informacji dotyczących powrotu Breta na zapaśniczy ring. W 2005 roku nastąpiło spotkanie Breta Harta z Chairmanem WWF - Vincem McMahonem, jednak dotyczyło ono tylko i wyłącznie powstającego materiału poświęconego życiu wrestlera. Ponowne pogłoski były w 2006 roku, kiedy to Bret wystąpił w ceremonii Hall of Fame, jednak nie pojawił się dzień później na najważniejszej gali roku - Wrestlemanii. Gala Survivor Series w 2007 roku odbędzie się w Molson Centre w Montreal, Quebec, Kanada. Będzie to tym samym 10 rocznica pamiętnego Screw Jobu Breta Harta.
W czerwcu 2002 roku Bret doznał bardzo poważnej kontuzji w wyniku wypadku motocyklowego. Według gazet Bret przeleciał nad motorem i uderzył głową i plecami o betonową ziemię. Po tym wypadku wrestler został sparaliżowany, i rehabilitacja trwała wiele miesięcy. Nie odzyskał jednak pełnej sprawności ciała.

Od roku 2000 relacje pomiędzy Bretem Hartem, a Vincem McMahonem zaczęły się poprawiać. Hrt wystąpił w grach komputerowych WWE Day of Reckoning, oraz WWE SmackDown! vs. RAW. Na swojej stronie napisał nawet, że chciałby się zmierzyć w pożegnalnej walce z Kurtem Angle, jednak do walki nigdy nie doszło.

W połowie 2005 roku WWE ogłosiło powstanie DVD poświęconego życiu legendarnego wrestlera. Pierwotnie miało nazywać się ono Screwed: The Bret Hart Story, w większej części poświęconej Skrew Jobie w Montrealu. 3 sierpnia 2005 roku nastąpiło spotkanie wrestlera z Vincem, i dotyczyło ono treści DVD. Bret dostał pewną władze nad produkcja i została ona przemianowana na “Bret “Hit Man” Hart: The Best There Is, The Best There Was, The Best There Ever Will Be”. Dodatkowo na bonusowej płycie DVD znalazły się ulubione walki Breta Harta ze swojej zapaśniczej kariery. Materiał oficjalnie pojawił się w sprzedaży 15 listopada 2005 roku.

16 listopada 2006 roku Bret pojawił się po raz pierwszy od 9 listopada 1997 roku w WWE w programie Byte This. W listopadzie 2005 roku Bret wziął również udział w sesji autograficznej wspólnie z gwiazdami WWE - Jerry Lawlerem, Carlito i Kurtem Angle. Wtedy też w wywiadzie powiedział, że wybaczył sędziemu - Earlowi Hebnerowi udział w incydencie montrealskim.
16 lutego 2006 roku na RAW zostało ogłoszone, iż Hart został zaproszony do hali gwiazd WWE - Hall of Fame. We wcześniejszych latach Bret nie był tym zainteresowany, jednak nagranie wspólnego DVD zmieniło jego nastawienie w tej sprawie. Bret zastrzegł sobie tylko to, że na ceremonii nie może pojawić się Shaw Michaels. Hart został poproszony przez Vince’a McMahona o udział w walce albo w segmencie na gali Wrestlemania 22, jednak ten na to się nie zgodził.

Do hali gwiazd, 1 kwietnia Bret Hart został wprowadzony przez odwiecznego rywala w federacji - Stone Cold Steve’a Austina.

15 lipca 2006 roku Bret Hart został dodany do George Tragos/Lou Thesz Professional Wrestling Hall of Fame - organizacja będąca instytutem i muzeum wrestlingu, znajdującym się w Newton, Iowa. Innymi gwiazdami zaproszonymi w tym samym czasie byli Larry Hennig, Mike DiBiase, Dory Funk, Nikita Koloff, Tom Jenkins, oraz Bob Roop

Stajnie

Hart Foundation (WWF, 1987): Jimmy Hart, Jim Neidhart, Danny Davis, Honky Tonk Man, Lelani Kai, Judy Martin

Hart Foundation (WWF, 1987-1993): Jimmy Hart, Jim Neidhart, Honky Tonk Man, Danny Davis, Dino Bravo, Greg Valintine, The Earthquake, Brian Kobbs, Jerry Saggs, Ted DeBiase, IRS, The Fabulous Rougeaus

Hart Foundation (WWF, 1997): Owen Hart, The British Bulldog, Jim Neidhart, Brian Pillman

The New Blood (WCW, 2000): Vince Russo, Eric Bischoff, Jeff Jarret, Billy Kidman, Shane Douglas, Ernest Miller, Mike Awesome, Kanyon, Sid Vicious, Chris Candido, Crowbar, David Flair, Daphney, Kimberly, Chuck Palumbo, Shawn Stasiak, Vampiro, Big Vito, Johnny The Bull, Bill Goldberg, Bryan Adams, Bryan Clark, Buff Bagwell, Bam Bam Bigelow, Disco Inferno, Juventud Guerrera, Horace Hogan, Mark Jindrak, Konnan, Rey Misterio Jr; Sean O'Haire, Reno, Mike Sanders, Scott Steiner, Vampiro, The Wall

nWo Black and White (WCW, 1998): Hulk Hogan, Scott Hall, Kevin Nash, Curt Hennig, Rick Rude, Scott Steiner, Brian Adams, Horace Hogan, Scott Norton, Eric Bischoff, Dusty Rhodes, Louie Spicolli, Konnan, Dennis Rodman, Miss Elizabeth, Buff Bagwell, Hiroyoshi Tenzan, Keiji Muto, Masahiro Chono, Hiro Saito, The Disciple, Stevie Ray, Mark Johnson

New World Order (nWo) (WCW, 1999): Kevin Nash, Scott Hall, Bret Hart, Jeff Jarrett, Scott Steiner, Ron Harris, Don Harris, Mark Johnson

Tag Teamy

Hart Foundation (WWF): Jim Neidhart

nWo Hollywood (WCW): "Hollywood" Hogan

- (WCW): Goldberg

- (Stampede Wrestling): Leo Burke

- (Stampede Wrestling): Keith Hart

- (WWC): Smith Hart

Tytuly

WWF: World Heavyweight Champion [5], Intercontinental Champion [2], Tag Team Champion [2], Royal Rumble Co-Winner [1994] (with Lex Luger), King of the Ring [2] 1991; 1993, "Triple Crown" Champion, Hall of Fame Inductee

WCW: World Heavyweight Champion [2], United States Heavyweight Champion [4], Tag Team Champion, "Triple Crown" Champion, First-ever Hall of Fame Inductee

Stampede Wrestling: North American Heavyweight Title [6], British Commonwealth Mid-Heavyweight Title [2], International Tag Team Title [5]

WWC: Caribbean Tag Team Title

WWAS: WWAS Commissioner

Turnieje

WCW World Heavyweight Title 32-Man Tournament Winner [1999]

WWF King of the Ring 1991 Tournament Winner [1991]

WWF King of the Ring 1993 Tournament Winner [1993]

Nagrody

RSPW - Best Wrestler [1994]

WCW - Hall of Fame [1996]

Wrestling Observer - Hall of Fame [1996]

PW Torch - MVP [1994]

PWI - Most Hated Wrestler of the Year [1997]

PWI - Comeback of the Year [1997]

PWI - Inspirational Wrestler of the Year [1994]

PWI - Match of the Year [3] 1997 vs Steve Austin; 1996 vs Shawn Michaels; 1992 vs British Bulldog

PWI - Feud of the Year [2] 1994 vs Owen Hart; 1993 vs Jerry Lawler

PWI - №1 of Annual Top 500 List [2] 1993; 1994

Slammy Award Winner [1996] - Best Finisher

Slammy Award Winner [1996] - Best Music Video

Slammy Award Winner [1996] - Hall of Fame

Slammy Award Winner [1997] - Match of the Year (vs Shawn Michaels)

PWI - Stanley Weston Award [2003]

Wrestling Observer - Feud of the Year [2] 1993 vs Jerry Lawler; 1997 with Hart Foundation vs Steve Austin

Wrestling Observer - Match of the Year [1997] vs Steve Austin

WWE - Hall of Fame [2006]

George Tragos/Lou Thesz Professional Wrestling Hall of Fame - Hall of Fame [2006]

RSPW - Best Babyface [2] 1993; 1994

RSPW - Best Worker [1993]

RSPW - Best Technical Wrestler [4] 1991; 1992; 1993; 1994

RSPW - Best Wrestling Move [1997]


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:      
Napisz nowy tematOdpowiedz do tematu


 Skocz do:   



Zobacz następny temat
Zobacz poprzedni temat
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001/3 phpBB Group :: FI Theme :: Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)